Σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα..
Δεν είναι όπως τις άλλες, ούτε για μένα αλλά ούτε για σένα..
Για κανένα πάνω στον κόσμο..
Ιδικά για μας που πιστεύουμε στο τώρα, στο σήμερα και στο αύριο..
Εμάς που δεν βλέπουμε το χθες..
Σήμερα θα σου πω για το χθες…

Στο χθες μου…

Εκεί πίσω μου, κοίταξα χθες με πόνο στην καρδιά. Κοίταξα εκεί μέσα στην καρδιά μου και θυμήθηκα όλα όσα είδα και έζησα μαζί με σένα..
Θυμήθηκα πόσος καιρός πέρασε χαμένος να σε αγαπάω, να περιμένω και να περιμένω, είδα πόσες φορές σε είχα ανάγκη, πόσες φορές σε αναζήτησα και σου φώναζα να έρθεις … παντού σιωπή.
Έβλεπα μόνο ΕΜΕΝΑ και σένα ΠΟΥΘΕΝΑ!
Δεν μπόρεσα να σε δω ποιο μπροστά, κάπου στο τώρα, στο σήμερα, κακά τα ψέματα το μέλλον δεν υπάρχει για ΜΑΣ..
Βγήκα την απογευματινή μου βόλτα..
Εκεί όταν ο ήλιος πήγαινε για ύπνο και το φεγγάρι πήγαινε ψηλά, όσο ποιο ψηλά μπορούσε για να μας δει μαζί, αγκαλιά … όπως και τα μάτια μου..
Περπατούσα σε ένα δρομάκι…
Γκρίζο όπως η καρδιά μου..
Κοίταξα γύρο και ήταν όλα τόσο ήρεμα, έδειχναν ήρεμα.. όπως εγώ.
Ξαφνικά συνειδητοποίησα.. το τώρα..
Ήμουν εκεί μόνη..
Μόνη να σκέφτομαι εσένα και εσύ εμένα καθόλου..
Σταμάτησα στην μέση του δρόμου και σου φώναξα.. φώναξα το γλυκό σου όνομα..
«Μιχάλη»… παντού σιωπή..
Μια σιωπή που μένει για πάντα στ’ αυτιά μου, στην ζωή μου και στην καρδιά μου..
Η παντοτινή σιωπή … αυτό που έχω να θυμάμαι από σένα..
Κοίταξα ψηλά, είδα πόσο μακριά απέχεις από μένα, από την ζωή μου, από τα θέλω μου, απ’ όλα όσα έγιναν μαζί μας και πάνω απ’ όλα πόσο πολύ απέχεις από την λέξη «αγάπη».. είσαι πολύ μακριά από μένα.. το είδα καθαρά έτσι και μπήκε μέσα μου για ακόμη μια φορά η μαχαιριά σου.. μια μαχαιριά που αυτή την φορά θα είναι η ποιο μεγάλη που μπορούσαμε να δώσουμε ο ένας στον άλλον..
Ήταν εκεί που θυμήθηκα τα λόγια του Μάρκου..
«σε αγαπάει, αλλά ακόμα εξαρτάτε από τους γονείς του, δεν μπορεί να χτυπήσει το χέρι του στον πάγκο και να πει την θέλω και θα είμαι μαζί της, είναι μικρός ακόμα, αν πραγματικά τον αγαπάς περίμενε τον και κάποτε σου εύχομαι να είστε και πάλι μαζί και να είστε ευτυχισμένοι»…
Σκέφτηκα..
Μέχρι να πάρεις το θάρρος και την ανάγκη να το κάνεις αυτό αν το κάνεις εγώ θα είμαι σαράντα.. τι γελοίο, τι ειρωνεία..
Και αν περιμένω;
Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Δεν μπορώ να χαραμίσω την ζωή μου άδικα..
Δεν μπορώ να περιμένω μια ολόκληρη ζωή χωρίς να ξέρω που βαδίζω..
Δεν μπορώ..
Πήρα την απόφαση μου..
Τα δάκρυα μου κύλισαν όπως πάντα.. χωρίς να είσαι εκεί να με σκουπίσεις, να με αγκαλιάσεις και να μου πεις μια καλή λέξη..
Όπως πάντα… όταν υπέφερα ήσουν απών!
Κάθισα εκεί κάτω στον γκρίζο δρόμο..
Άρχισε να ψιχαλίζει.. ένοιωσα Τον Κύριο να κλαίει μαζί μου..
Ένοιωσα ζωντανή… κρύωνα, πονούσα, έκλαια, σκεφτόμουν, έβλεπα,…
Ζω, υπάρχω!
….και χωρίς εσένα..
Άνοιξα τα μάτια, κοίταξα ψηλά… συννεφιά..
Όπως εμένα…
Έχω δύναμη όμως και σήκωσα το άψυχο κορμί μου από κάτω..
Κοίταξα πίσω και σου είπα με όλη μου την καρδιά, με όλη μου την ψυχή..
«θέλω να σε δω.. για τελευταία φορά, χωρίς να κυλάει στο αίμα μας το αλκοόλ αλλά ούτε το μίσος και το ψέμα, όπως ζήτησα και πάντα ζητούσα.. απλά για το αντίο»
Πρέπει να γίνει έτσι..
Όσο και να σε αγαπάω..
Πρέπει να φύγω να σωθώ..